PARIMI I DYTE I TERMODINAMIKES DHE VDEKJA E UNIVERSIT

PARIMI I DYTE I TERMODINAMIKES DHE VDEKJA E UNIVERSIT

LIGJI I DYTË I TERMODINAMIKËS

Ligji i dytë i termodinamikës i cili pranohet si një nga ligjet themelore të fizikës, thotë se në kushte normale to gjitha sistemet e lëna në vetveten e tyre do të tentojnë të qrregullohen, disperzohen dhe shkatërrohen në proporcion të drejtëpërdrejtë me gjatësinë e kohës që kalon. Gjithqka, qoftë kjo e gjallë apo jo, zhveshet, prishet, degjenerohet, dezintegrohet dhe shkatërrohet. Ky është fundi absolut dhe me këtë do të ballafaqohen që gjitha qeniet, në një mënyrë apo në një tjetër, dhe sipas ligjit nuk ka shmangie nga ky proces.

Kjo është diqka që të gjithë ne e kemi vërejtur. Për shembull nëse e dërgoni një veturë në shkretëtirë dhe e leni aty, është e pamundur të presësh që ta gjesh atë në gjendje më të mirë kur te kthehesh aty pas disa vitesh. Përkundrazi, do të shohësh se gomat e veturës janë shpërthyer, dritaret janë thyer, shasia është ndryshkur dhe motori ka pushuar së punuari. I njëjti proces i pashmangshëm qëndron i vërtetë për të gjitha qeniet e gjalla.
Ligji i dytë i termodinamikës është rruga me anë të së cilës është definuar ky proces natyral me ekuacionet dhe përllogaritjet fizike.
Nëse e leni një autobus të pambikëqyrur në shkretëtirë, gradualisht ai do të shkatërrohet dhe do ti humbë të gjitha tiparet e tij. Kur ta shikoni herën e ardhshme do të shihni gomat e shpërthyera, dritaret e thyera, shasia e ndryshkur dhe motori i vdekur. Ky process i pashmangshëm ndodhë shumë më shpejtë tek qeniet e gjalla. Në të njëjtën mënyrë, të gjitha sistemet në univers shkatërrohen pa intervenim të vetëdijshëm.
Ky ligj i famshëm i fizikës njihet poashtu edhe si "ligji i entropisë". Entropia në fizikë është masë e çrregullimit të një sistemi. Entropia e sistemit rritet me lëvizjen e sistemit prej gjendjes së rregulluar, organizuar dhe të planifikuar drejt gjendjes më të parregulluar, më të disperzuar dhe më të paplanifikuar. Sa më shumë parregullsi ka në një sistem, aq më e madhe është entropia e atij sistemi. Ligji i entropisë pohon se i tërë universi në mënyrë të pashmangshme shkon drejt gjendjes më të çrregulltë, më të paplanifikuar dhe paorganizuar.
E vërteta e ligjit të dytë të termodinamikës, apo ligjit të entropisë, është themeluar teoritikisht dhe eksperimentalisht. Të gjithë shkencëtarët më të njohur pajtohen se ligji i entropisë do të mbetet paradigma parimore për parashikimin e të së ardhmes. Albert Ajnshtajn, shkencëtari më i madh i kohës sonë, e ka përshkruar atë si 'ligji parësor i tërë shkencës'. Sir Arthur Eddington gjithashtu i referohet atij sikur 'ligji suprem metafizik i gjithë universit'

 Teoria e Evolucionit e injoron këtë ligj fundamental të fizikës. Mekanizmi i ofruar nga evolucioni totalisht është në kundërshtim me ligjin e dytë të termodnamikës. Teoria e evolucionit thotë se atomet dhe molekulat në gjendje të parregulltë, disperze dhe të pajetë u bashkuan me kohë, në renditje të veqantë duke formuar molekula skajshmërisht komplekse siç janë proteinat, ADN dhe ARN, prej të cilave u zhvilluan gradualisht me miliona specie të qenieve të ndryshme të gjalla me struktura edhe më shumë komplekse. Sipas teorisë së evolucionit, ky proces i supozuar i cili prodhon në çdo fazë struktura më të planifikuara, më të rregullta, më komplekse dhe më origjinale, u formua i tëri nga vetvetiu në kushtet natyrore. Ligji i entropisë e bën të qartë se ky i ashtuquajtur process natyror kryekëput është në kundërshtim me ligjet e fizikës.

Shkencëtarët evolucionistë, gjithashtu janë të vetëdijshëm për këtë fakt. J.H. Rush deklaron:
Jeta, në rrjedhjen komplekse të evolucionit të saj, tregon një kontrast absolut në krahasim me tendencat e paraqitura në ligjin e dytë të termodinamikës. Aty ku ligji i dytë paraqet progres ireverzibil drejtë entropisë së rritur dhe parregullsisë, jeta prodhon vazhdimisht nivele të larta të rregullsisë.

 Autori evolucionist Roger Lewin në një artikull në revistën Science e paraqet gjendjen pa rrugëdalje të evolucionit kur kemi të bëjmë me termodinamikën:
Një problem me të cilin janë ballafaquar biologët është kontradikta e qartë e evolucionit me ligjin e dytë të termodinamikës. Sistemet do të duhej të shkatërrohen me kalimin e kohës, duke u bërë më pak të rregullta e jo e kundërta.

 Një mbrojtës tjetër i teorisë së evolucionit, George Stravropoulos, deklaron pamundësinë termodinamike të krijimit spontan të jetës si dhe pamundësinë e sqarimit të ekzistencës së mekanizmave kompleksë jetësorë me ligjet natyrore, në revistën e njohur evolucioniste American Scientist:

Megjithatë, në kushte të zakonshme, kurrë nuk mund të formohet spontanisht asnjë molekulë komplekse organike, por më parë ajo do të dezintegrohej në pajtim me ligjin e dytë. Në fakt, sa më kompleks që të jetë sistemi, aq më jostabil do të jetë ai, dhe aq më i sigurtë është dezintegrimi i tij herët a vonë. Fotosinteza dhe të gjitha proçeset jetësore, e edhe vetë jeta, akoma nuk mund të kuptohen në termet e termodinamikës apo të ndonjë shkence tjetër ekzakte, megjithë përdorimin e zhargonit konfuz ose qëllimisht konfuzues.4

Siq e kemi parë, ligji i dytë i termodinamikës, përbënë pengesë të pakapërcyeshme për skenarin e evolucionit në termet e shkencës e edhe të logjikës. Të paaftë që të ofrojnë ndonjë sqarim shkencor dhe të qëndrueshëm për të kapërcyer këtë pengesë, evolucionistët mund ta bëjnë këtë vetëm në fantazinë e tyre. Për shembull evolucionisti i mirënjohur Jeremy Rifkin e shprehë besimin e tij se evolucioni e mbizotëron këtë ligj të fizikës me një "fuqi magjike".

Ligji i Entropisë thotë se evolucioni e zhdukë energjinë e përgjithshme prezente për jetë në këtë planetë. Koncepti ynë i evolucionit është e kundërta e kësaj. Ne besojmë se evolucioni disi në mënyrë magjike krijon vlerë dhe rend më të madh gjithëpërfshirës në tokë.5

Këto fjalë indikojnë shumë mirë se evolucioni është më shumë një besim dogmatik se sa një tezë shkencore.

Miti i "Sistemit të Hapur"

Të konfrontuar nga të gjitha këto teza, evolucionistëve iu desh që të kërkojnë strehë në gjymtimin e ligjit të termodinamikës duke thenë se ai ligj qëndron i vërtetë vetëm për "sistemet e mbyllura" dhe se "sistemet e hapura" janë jashtë sferës së këtij ligji.

"Sistemi i hapur" është sistem termodinamik në të cilin energjia dhe materia rrjedhin në të dhe nga ai. Evolucionisët pohojnë se bota është një sistemi i hapur: se i është ekzpozuar në mënyrë konstante rrjedhjes së energjisë nga dielli, se ligji i entropisë nuk është i aplikueshëm në botën si tërësi dhe se qenie të gjalla komplekse e me rregullim perfekt mund të krijohen nga struktura të parregullta, të thjeshta dhe të pajeta.

Sidoqoftë, këtu kemi të bëjmë me një shtrembërim evident. Fakti se një sistem ka hyrje të energjisë nuk është i mjaftueshëm për ta bërë atë sistem të rregulltë. Mekanizma specifikë janë të nevojshëm për ta bërë energjinë funksionale. Për shembull, vetura ka nevojë për motor, sistem transmisioni dhe mekanizma të ngjashëm kontrollues për ta kthyer energjinë e karburantit në punë. Pa një sistem të tillë të konverzionit të energjisë, dielli është asgjë më tepër se sa një burim i energjisë destruktive i cili djegë, thanë apo shkrinë.

Siç mund të shihet, sistemi termodinamik pa ndonjë lloj të mekanizmit shnëdërrues të energjisë nuk është i dobishëm për evolucionin, qoftë ai sistem i hapur apo i mbyllur. Askush nuk pohon se mekanizma të tillë kompleksë dhe të vetëdijshëm mund të kenë ekzistuar në natyrë nën kushtet e Tokës së lashtë. Në fakt, problemi kryesor i cili i konfronton evolucionistët është pyetja se si u krijuan nga vetvetiu mekanizmat kompleksë të shnëdërrimit të energjisë, siç është fotosinteza tek bimët, mekanizma këta të cilët nuk mund të përsëriten apo kopjohen qoftë edhe me teknologjinë më moderne.

Derdhja e energjisë diellore në botë nuk do të kishte mundësi që të sillte ndonjë rend ashtu nga vetvetja. Për më tepër, pa marrë parasysh sa e lartë mund të jetë temperatura, aminoacidet nuk do të formojnë ndonjë lidhje me sekuencë të rregulltë. Energjia nga vetvetiu është e paaftë që të shtyjë aminoacidet të formojnë molekula shumë më komplekse të proteinave, ose ti bëjë proteinat që të formojnë struktura më komplekse dhe më të organizuara të organeleve qelizore. Burimi i njëmendtë dhe thelbësor i tër këtij organizimi në të gjitha nivelet është dizajni i vetëdijshëm: me fjalë të tjera, krijimi.

Shmangia e "Teorisë së Kaosit"

Plotësisht të vetëdijshëm se ligji i dytë i termodinamikës e shpërblen evolucionin me etiketën 'i pamundur', disa shkencëtarë evolucionistë kanë bërë përpjekje spekulative për ta ngushtuar hendekun e ndarjes midis këtyre të dyjave, në mënyrë që të mund të pohojnë se evolucioni është i mundur. Si zakonisht edhe këto orvatje tregojnë se teoria e evolucionit ballafaqohet me një qorrsokak të pashmangshëm.

Një person i shquar për përpjekjet e tij për ta 'martuar' termodinamikën me evolucionin është shkencëtari Belg Ilya Prigogine.

Duke filluar nga teoria e kaosit, Prigogine propozoi një sërs hipotezash ku rendi formohet nga kaosi. Sidoqoftë, me gjithë përpjekjet e tij më të mira ai ishte i paaftë që ta pajtojë termodinamikën me evolucionin. Kjo shihet qartë në atë që ai thotë:

Është një pyetje tjetër e cila po na torturon për më shumë se një shekull: Qfarë rëndësie ka evolucioni i qenieve të gjalla në botën e përshkruar nga termodinamika si botë e rritjes së përhershme të parregullsisë?6

Prigogine, i cili shumë mirë e di se teoritë në nivelin molekular nuk janë të aplikueshme në sistemet e gjalla si qelizat e gjalla, e nënvizon këtë problem:

Problemi i rendit biologjik involvon tranzicion nga aktiviteti molekular në rendin super-molekular në qelizë. Ky problem është larg nga të qenit i zgjedhur.7

Kjo është pika ku është arritur më së fundi nga teoria e kaosit dhe nga spekulimet e ngjashme. Asnjë rezultat konkret nuk është arritur i cili do ta mbështeste a verifikonte evolucionin, apo i cili do të eliminonte kontradiktat midis evolucionit, ligjit të entropisë dhe ligjeve tjera fizike.

Megjithë tërë këto fakte evidente, evolucionistët tentojnë të kërkojnë strehë në dredhi të thjeshta. Të vërtetat e qarta shkencore tregojnë se qeniet e gjalla dhe strukturat komplekse dhe të rregulluara që qenieve të gjalla, në asnjë mënyrë nuk kanë mundur të vijnë në ekzistencë nga rastësia nën rrethana normale. Kjo situate e bën të qartë se ekzistenca e qenieve të gjalla mund të sqarohet vetëm me intervenimin e fuqisë mbinatyrore. Kjo fuqi mbinatyrore është krijimi nga Perëndia, i cili e solli në jetë tër universin nga asgjëja. Shkenca ka vërtetuar se evolucioni është akoma më i pamundur sa i përket termodinamikës, dhe se ekzistenca e jetës nuk ka tjetër sqarim përveq Krijimit.