Nje erë fortë që fryn Shëron plagët në veshin tënd Zonjushë e kaltër Gishtat e mi Dhjetë gjarpërinj të urtë Zvarriten të etur Rreth barkut tënd prej bore Të pinë uj mishi nën kërthizë Ti fillon të ndëgjosh më mirë Në këto çaste pa jetë Pa frymëdalje E butë e nxehtë gropëza e vogël Aty kullon pikshëm Ëmbëlsi e përjetshme E helmit rinor Si gjak e si shi Si domosdoshmëri Flaka e zjarrit po bie tani Gjarpërinjtë s’kanë ku të mbështeten E tëra je somnabul E lagur me pika mjalti prej molle